(Aplicar el traductor de google, gracias
)
Sobre a violencia estudantil Pode chocar, a bote pronto, o uso da verba “violencia” no meu escrito anterior sobre o movemento estudantil. Moitas das persoas que a lean, establecerán unha interpretación baseada na lexitimación da violencia coma resposta a unha reivindicación, en certo modo xusta por parte dun colectivo: os estudantes neste caso, pero tamén de todas as persoas que non teñen boas perspectivas de cara ao futuro: nin laborais, nin no que ao seu benestar social se refire. Tentei de razoar, dende o meu punto de vista, de cómo o estado exerce un tipo de violencia sobre os individuos. De feito, a natureza do “poder” político é mando, ditadura; a forma máis sutil de ditadura é a democracia de carácter burgués. De feito,
Julien Freund no
Concepto do Político afirma que:
“Es vano esperar que lo político pueda hacerse absolutamente igualitario”, porque a cuestión do político se significa na xerarquía, no mando, no dominio, no “Estado”. A democracia burguesa está amparada pola monarquía parlamentaria no caso español: un caso excepcional no mundo dado que o rei de España foi designado, como todos sabemos, por un xeneral que se sublevou o 18 de xullo de 1.936 contra unha república de orixe burgués –non revolucionario- electa por sufraxio. Foi un militar que practicou o xenocidio sobre a poboación civil en certos períodos durante os case que 40 anos de réxime. Un período que trataba de manter o poder e os privilexios das oligarquías financeiras, os terratenentes, a igrexa católica e os altos estamentos sociais. É unha constante na historia de España a sucesión de diferentes sublevacións de carácter militar ante o mínimo esbozo de igualitarismo, xustiza social, progresismo ou redistribución do benestar social. O mesmo Franco tratou por tódolos medios de evitar o exilio de Afonso XIII, un incompetente monarca que estaba á espera de retornar a España dende Inglaterra sabedor de que, dende o mesmo 1.931, a República sería unha ameaza á estrutura da relación entre as capas e as ramas do poder hexemónico preestablecido.
Os estudantes reaccionan contra a violencia que o estado, na súa natureza, lles inflixe, e que se manifesta fisicamente e de xeito desproporcionado sobre menores de idade nalgúns casos. Menores que se defenden con libros nas mans e cortando unha vía pública. Un xesto de violencia simbólica cunha doble proposta: denunciar publicamente ante a sociedade a esaxerada violencia exercida polo estado e reivindicar o seu malestar pola falta de perspectivas socio-laborais que o sistema político lles nega, ben sexa pola súa patoloxía institucional propia e/ou polos seus defectos de carácter administrativo ante a morea de casos de corrupción que lles outorga pouca credibilidade e que afectan, entre outros, á Coroa. A violencia que os estudantes deben de organizar atende as relacións morais, pero tamén á xustiza e ao dereito. Os fins xustos que perseguen os estudantes poden ser acadados por medios lexítimos. O dereito natural tende a xustificar os medios lexítimos coa xustiza dos fins per se. Curiosamente, a violencia é un elemento que se considera máis perigoso aló onda o dereito lle permite expresarse e manifestarse segundo o ordenamento xurídico. Un claro exemplo é a folga xeral convocada para o día 29. O proletariado é a crase lexitimada para exercer a través dese dereito constitucional a violencia. A crave estará sen dúbida, nas relacións entre o Movemento 15 M, o movemento estudantil e o proletario. De cómo se relacionen esa serie de forzas e colectivos a través dese dereito constitucional e, como diría o profesor Xoan Carlos Monedero, de cómo se integre a parlamentarización dese conflicto, depende que este país poda preservar dereitos socias que están sendo brutalmente vulnerados. Como dixo
Hobbes: “¿Acuerdos sin la espada son sólo palabras?...”
Dende unha perspectiva marxista, a función da violencia historicamente era secundaria, porque non era a violencia, senón as contradicións inherentes á sociedade e as influencias endoculturais as que provocaban o seu xurdimento. A violencia era expresada para Marx no seu papel das relacións no proceso de produción polas crases dominantes. Neste caso e en pleno 2012, é no funcionamento de domino do estado nas relacións políticas e laborais.
Na historia contemporánea ¡quén non lembra a reacción dos estudantes universitarios en referencia ao “Estado policial”! e cunha alusión á sociedade de consumo capitalista ou pro-imperialista. Esta xeración de mozos foi estudada por diversos ámbitos da socioloxía atribuíndolle diversas causas que atendían a etioloxías respecto aos seus países e problemáticas concretas: dende a falta de perspectivas laborais a unha excesiva autoridade sobre eles ou a “excesiva liberdade” noutros países. O certo é que o movemento estudantil foi sempre o síntoma da enfermidade dun sistema capitalista incapaz (no caso español corrupto porque afecta aos cimentos da construción da democracia burguesa – A Coroa-) ou carente de suficiencia para resolver as súas demandas. Esperaremos, coma dicía Monedero ou Iñaki Gabilondo –respecto a Monarquía- á deriva dun período turbulento a nivel social e político no que a crise polarizará as ideoloxías, e a falta da cobertura das necesidades fundamentais, poría en perigo a estabilidade social. Por tanto, a violencia sempre será neste caso o síntoma e non o “axente enfermo” da incompetencia política e da violencia da propia natureza do estado.
Un saúdo.