Movemento Galego ao Socialismo

Los del BNG se habrán vuelto rupturistas ahora, porque recuerdo que hace unos años llegaron a formar un gobierno de coalición en la Xunta con el PSOE.

nunca escribió:Los del BNG se habrán vuelto rupturistas ahora, porque recuerdo que hace unos años llegaron a formar un gobierno de coalición en la Xunta con el PSOE.

Que malo es el izquierdismo . Vamos a ver , que haya formado un gobierno de coalición con el PSOE
( a pesar de que claramente ese pacto fue un error ) no tiene nada que ver con que el BNG sea una fuerza que históricamente ha mantenido una postura claramente contraria a la UE desde los años 80 , mientras que la izquierda española se mantuvo favorable al ingreso de Galiza y del estado español en esta estructura institucional

Aprendiz. escribió:Gracias... Me parece bien que el BNG mantenga estas posiciones. En Aragón tenemos Chunta Aragonesista, que no tengo nada en su contra, pero no son rupturistas. Y a los de Puyalon a penas los conozco, solo por pintadas en la calle.

Bueno , el soberanismo no funciona en todos lados . Afortunadamente en Galiza contamos con fuerzas políticas y sindicales soberanistas de cierta fortaleza que responden a una necesidad objetiva del pueblo gallego para dotarse de las mismas , y conseguir el objetivo de la soberanía , necesario para que este pequeño país tenga futuro y pueda avanzar hacia el socialismo

Por cierto para acabar con el debate dejo algún otro fragmento que puede ser de interés :

1- Una comparativa de la postura del PCE ( izquierda española ) , y la del BNG ( izquierda soberanista ) en los años 80 para aquellos que dicen que la postura del BNG viene de ahora . Queda claro cúal es la postura de cada uno . Los primeros , debido al abandono del marxismo-leninismo desde los años 60 y la adopción de tendencias eurocomunistas , se venden al imperialismo mientras que los segundos presentan claramente una postura patriótica :

“Nuestro sí rotundo a Europa, tanto desde el punto de vista económico como desde el ángulo político (...). Desde el punto de vista económico, los comunistas hemos defendido la integración de España en la Comunidad como una necesidad derivada del propio desarrollo de la economía española (...). Fernando Pérez Royo (PCE).

La posición del BNG :
“A adaptación, a reestruturación da nosa agricultura ao Mercado Comun significa pasar a cumprir o papel que nos teñen encomendado, que é, nen máis nen menos, acentuar o noso papel de colónia, de despensa de matérias primas que a eles lles interesan, e a destrución das nosas producións que poidan ser competitivas coas dos monopólios europeus.”

“ A integración na Comunidade Europea, tantas veces denunciada polo nacionalismo como negativas para os intereses de Galiza, vai producir efectos que acentuarán a marxinación do noso país. A desindustrialización do sector naval, iniciada na etapa de adecuación do sistema produtivo á disciplina imposta polas exixéncias comunitárias, guiou a destrución da siderúrxia, a progresiva implantación das trabas tendentes a mermar a capacidade produtiva do sector pesqueiro, a penetración de transnacionais que limitan as posibilidades dun futuro desenvolvimento autóctono no pequeno e mediano comércio”.

También fue el BNG la única fuerza política que se opuso ( haciendo una campaña activa ) al Tratado de Maastricht , aunque ahora nos quieran hacer ver que también IU se opuso , pero no es verdad , y quien diga lo contrario miente de forma rastera . He aquí la prueba :

https://grodira.wordpress.com/2014/04/30/izquierda-unida-y-el-tratado-de-maastrich/

2- Os dejo un fragmento del programa de las pasadas elecciones europeas :

http://bng.gal/wp-content/uploads/programa_europeas_2014.pdf

As consecuencias que acabamos de describir son a constatación máis evidente do fracaso da
UE. O BNG aposta pola superación e a ruptura co actual modelo de Unión Europea, no
camiño da constitución dun modelo internacional de cooperación, a partir do respecto á
soberanía das nacións e dos pobos, das relacións económicas reciprocamente beneficiosas e
da defensa da democracia.
Se para que esta mudanza sexa posíbel e efectiva, cómpre saír da unión monetaria e do
mercado único, apostaremos por defender esta alternativa, como punto de partida para
estabelecer un modelo favorábel ao desenvolvemento de Galiza, a partir do exercicio da
soberanía no eido político, económico e social ao servizo dos intereses das maiorías sociais.

Por cierto sobre el texto anterior del MGS en el que se apoya al KKE :

http://mgs-galiza.org/?p=2853

Resultan muy interesante algunas de las afirmaciones sostenidas en este artículo :

3 – O obxectivo do imperialismo é garantir a estabilidade e continuidade da Unión Europea



"Do MGS afirmamos que a posición ante a Unión Europea é un indicador decisivo para coñecer a profundidade das análises e posicionamentos de calquera organización política. No posicionamento da nosa organización afirmamos que é precisa a ruptura coa UE, un proxecto creado por e ao servizo do capitalismo, antidemocrático e imperialista, que non ten reforma posíbel. É pois baixo esta análise que xulgamos a situación política grega.

Hoxe parece estar a se desenvolver un novo exercicio de reagrupamento de carácter socialdemócrata, que pode ter outros paralelos noutros países e Estados da Unión Europea, que no que atinxe á cuestión da UE se centra na promesa de certas reformas, con propostas de distintos graos de keynesianismo, de suposta democratización das súas estruturas, e dunha “defensa europea autónoma”. Ese reagrupamento imposibilitaría o desenvolvemento dunha subxectividade revolucionaria, canalizando por medio de vías reformistas a inquedanza que desperta no seo do pobo unha situación económica e social tan deteriorada.

Este foi historicamente o papel da socialdemocracia internacional, e foron estas forzas as que desempeñaron un papel máis útil á burguesía, levando adiante os planos do capital alí onde non tería sido posíbel por medio das organizacións abertamente liberais.

A historia do PASOK nos comezos dos 80 — cando esta forza se opoñía á permanencia grega na OTAN e na Comunidade Económica Europea e reclamaba o peche das bases norteamericanas, significativamente tres puntos máis avanzados que o actual programa da Syriza, que xa nen cuestiona a permanencia na OTAN — é moi semellante.



Nestes momentos o programa da Syriza enfatiza a importancia de defender o que denominan a “idea europea”, así como a permanencia de Grecia no euro, considerándose mesmo como “salvadores” do euro. Teñen argumentado a necesidade de atopar unha saída europeísta á crise, algo exposto en comunicacións e encontros cos presidentes do Consello da UE, do BCE, da Comisión Europea, co persoal diplomático do G20, con representantes de distintos fondos de investimento…

Esta forza adaptou rapidamente o seu programa, e pasou a renunciar ao cancelamento total do memorando, para defender unha negociación coa plutocracia europea; segundo a lóxica reformista, o pobo beneficiarase automaticamente do retorno ao crecemento é a recuperación da economía no capitalismo, sen cuestionar no fundamental o poder do capital.

No plano sindical, a Syriza non ocupa o papel de contundente forza de oposición que se lle atribúe senón que apoia un sindicalismo pactista e colaboracionista na ADEDY (Confederación de Funcionarios Públicos) e na Confederación Xeral de Traballadores de Grecia (GSEE).

No ámbito internacional, Syriza manifestou a súa sintonía con propostas socialdemocratas como as de François Hollande en Francia, ou mesmo loubou o carácter realista da xestión da crise realizada polo presidente estadounidense, Barack Obama. Deste xeito, a Syriza é a principal esperanza de todas forzas que queren reformar a UE, agrupadas en torno do Partido da Esquerda Europea. Non é nada sorprendente, xa que logo, que Tsipras fose tamén hai uns meses o candidato do Partido da Esquerda Europea, e de parte do Grupo Parlamentar da Esquerda Unitaria/ Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL), para presidir a Comisión Europea, nin que o reformismo español teña manifestado reiteradamente o seu apoio a esta formación.

Na nosa contorna, todos os medios de comunicación presentaron a Syriza como a única opción “de esquerda”, e como a auténtica alternativa, en canto optaron polo silenciamento das posturas do KKE. Mesmo os altos dirixentes da Unión Europea sinalan a Syriza constantemente, no que semella ser un ataque, mais que só contribúe a aumentar a polarización política e a visibilizar o suposto inimigo.

Neste sentido, o MGS considera que nestes momentos a vitoria eleitoral da Syriza non vai representar un cuestionamento do sistema capitalista nin das unións imperialistas que pechan o noso futuro, en particular a Unión Europea, nin vai representar un paso importante no debilitamento da hexemonía imperialista dos Estados Unidos no mundo, e polo tanto non será unha solución para o pobo grego.

En cambio, o KKE desenvolve un proxecto completamente diferente e contra a corrente, con certa redución da súa forza eleitoral, se ben a súa influencia política e social é moito máis ampla. É precisamente a forza organizativa e a incidencia do KKE entre as masas unha das razóns que explica a necesidade que ten Syriza de adoptar unha retórica aparentemente radical, do mesmo xeito que a tiña o PASOK até os anos 80, cando era a forza aparentemente máis avanzada de entre toda a socialdemocracia europea.

O KKE ten obxectivos e métodos alternativos: xa que explica o carácter da crise e a inevitabilidade desta no capitalismo, defende abertamente a retirada da UE e da OTAN, reclama a cancelación unilateral da débeda e a socialización dos medios de produción, desenvolve unha loita cotiá basada na loita de clases e na mobilización de milleiros de traballadoras e traballadores, particularmente a través do PAME, e mantén unha presenza moi importante tamén en gobernos locais, asociacións campesiñas, no movemento estudantil desde a secundaria até a universidade, e no movemento xuvenil en xeral.

Ademais, este partido é tamén un dos principais axentes do diálogo e aproximación entre forzas comunistas e operarias de todo o mundo desde unha liña marxista-leninista, e tamén a prol da coordinación comunista en Europa. A sua estratexia contempla o reagrupamento, organización e mobilización do movemento comunista na Grecia e en todo o mundo. "

Por cierto , que Isca ( la organización juvenil del MGS ) , sigue organizando encuentros formativos sobre la historia del partido comunista dentro del movimiento obrero . Esta vez es en Ourense , el próximo Sábado día 31 , en el local del BNG ( Rúa Concordia Nº 29 ) , para quien pueda ir :

Aquí está la información :

http://www.iscagz.org/ourense-encontro-formativo-o-partido-no-movemento-obreiro/

Y aquí están los textos que van a ser tratados en dicho encuentro :

http://www.iscagz.org/wp-content/uploads/2014/10/seleccionDeTextos.pdf

Hay textos de Marx , Engels , Lenin , Álvaro Cunhal , Fidel Castro y el KKE entre otros . Lo cierto es que fortaleciendo la teoría revolucionaria a base de formación es una buena forma de impedir la penetración de tendencias revisionistas y oportunistas , y el MGS con Isca lo hace así

Por cierto , que el texto sobre Grecia del MGS ha sido traducido al inglés para darle carácter internacional . Hay que estar siempre del lado del KKE y no de tesis reformistas que no nos llevan a ningún lado :

http://mgs-galiza.org/?p=2890

Por cierto , que fuentes de twitter me han confirmado que el MGS tras la 2º AN ha adaptado su estructura completamente a la de un partido marxista-leninista , dándole carácter oficial al centralismo democrático . Todavía faltan esos documentos que los comunistas gallegos esperamos , además de un programa político de carácter estratégico para lograr nuestros objetivos . Por la independencia y el socialismo

http://www.iscagz.org/charlie-hebdo-o-monstro-de-duas-caras/

En este texto , se denuncia la hipocresía de los gobernates al servicio del imperialismo que apoyan dictaduras fascistas y golpes de estado para satisfacer los intereses del capital , además de la utilización del terrorismo islamista como excusa para la represión a la clase obrera , mientras se apoya en Oriente Medio a esos mismos terroristas islamistas para atacar a los pueblos

Por cierto , que Isca ( la organización juvenil del MGS ) organiza mañana en Santiago su V Asamblea Nacional . A las 19:00 habrá un acto de clausura abierto para todo el mundo con música y las conclusiones de dicha Asamblea . En esta se elaborará un análisis sobre los errores y aciertos que se pudieron haber cometido desde la última Asamblea Nacional , en lo referido a la consolidación de un espacio político comunista e independentista . Además se hará una actualización del análisis internacional , ya que desde el 2013 han ocurrido bastantes cosas , teniendo en cuenta que la agresión del imperialismo contra los pueblos y la clase obrera se ha radicalizado , así como también de la situación de la juventud gallega , condenada a la emigración . Dejo aquí el link :

http://www.iscagz.org/v-asemblea-nacional-de-isca-agardamoste/

https://www.youtube.com/watch?v=tNXNMm5Af6I
http://www.iscagz.org/discurso-de-peche-da-v-asemblea-nacional-de-isca/
http://www.iscagz.org/cronica-da-nosa-v-asemblea-nacional/
http://www.iscagz.org/video-proxectado-na-v-asemblea-nacional/

Os dejo aquí la información relacionada con la pasada asamblea nacional de Isca . Vídeos , crónica e intervenciones

El barco en la rotonda y las familias sin comer :

http://www.iscagz.org/o-barco-alfageme-na-rotonda-de-coia/

Sobre el barco, me resulta a veces tan hipócrita la cosa.
Por un maldito barco, la que tienen montada es increíble, cuando actos revolucionarios como los que acontecieron estas semanas por el barco deberían ser más comunes y no por un maldito barco.

A parte, si te infiltras un poquito más sobre el porqué no del barco, Danielovich, te darás cuenta que la movilización está creada por x's razones.

Ifkeys escribió:Sobre el barco, me resulta a veces tan hipócrita la cosa.
Por un maldito barco, la que tienen montada es increíble, cuando actos revolucionarios como los que acontecieron estas semanas por el barco deberían ser más comunes y no por un maldito barco.

A parte, si te infiltras un poquito más sobre el porqué no del barco, Danielovich, te darás cuenta que la movilización está creada por x's razones.

Bueno yo lo único que puedo decir al respecto es que ójala la lucha fuese de tal magnitud en cada rincón de Galiza

http://www.iscagz.org/xornada-necesidade-e-sentido-da-militancia-revolucionaria/

Isca sigue organizando actos para aumentar la formación de los militantes . En este caso , organiza en Vigo , el Viernes 6 de Marzo en el Café de Catro a Catro ( Rúa Girona 16 ) , un acto sobre la necesidad y el sentido de la militancia revolucionaria

Este tipo de actos son esenciales para que la militancia esté mejor formada , y precisamente una de las funciones más importantes de la organización juvenil debe ser esa , la de formar a los nuevos militantes . Con una militancia mejor formada es más sencilla la difícil tarea de la consolidación de una teoría marxista-leninista . Debatir sobre por que es necesario fortalecer un proyecto revolucionario como el de Isca y el MGS , ayuda a que la miltancia no se convierta en un simple ritual burocrático , sino que sea un proyecto activo , con vitalidad , con autocrítica y con un estudio de la realidad coherente al marxismo-leninismo

En otros partidos , la militancia es de muy baja calidad y con poca capacidad de análisis de la realidad , con lo que el partido acaba degenerando por completo en tesis revisionistas . Eso parece que no ocurre en Isca

Interesante. Ya conocía el lugar. Si no estoy muy ajetreado me pasaré.

En el día en que el estado español detiene a ocho personas por combatir al fascismo del régimen de Kiev es interesante recordar :

http://www.iscagz.org/apoio-a-caravana-antifascista-e-as-combatentes-no-donbass-gl-en-ru/

http://www.iscagz.org/ucrania-o-monstro-fascista-retorna-a-europa/

Isca no para , sigue organizando actos de formación , pues considera esto como algo vital a la hora de consolidar la teoría marxista-leninista . En este caso va sobre la relación entre el feminismo y la cuestión de clase , algo muy debatido dentro de la izquierda y de los partidos comunistas :

http://www.iscagz.org/lugo-debate-sobre-feminismo-e-cuestion-de-clase/

http://www.iscagz.org/wp-content/uploads/2014/03/feminismo-e-classe.pdf . Uno de los textos del debate es este , y donde hay reflexiones muy interesantes a tener en cuenta sobre la cuestión . Habla sobre la relación entre el capitalismo y el patriarcado y sobre si dentro del feminismo hay que hacer alianzas interclasistas con grupos feministas burgueses entre otras cosas . Y tal como dice en este texto , de la misma forma que el sindicalismo sin un proyecto político estratégico no sirve de nada , el feminismo sin una teoría política con la que podemos avanzar en la superación de la explotación , tanto de clase como de género , tampoco sirve de nada

El socialismo es la única garantía de avanzar en la eliminación del patriarcado .

Edito : Se me olvidaba decirlo , el acto es hoy , en Lugo a las 20:00 en la Cova da Terra , aviso tarde pero es lo que hay , no puedo hacer más

http://www.iscagz.org/a-coruna-proxeccion-e-coloquio-historia-do-movemento-obreiro-galego/

Isca celebra el día de la clase obrera gallega , el 10 de Marzo , con una proyección de un documental ( editado por la fundación Moncho Reboiras ) y un breve coloquio posterior . El acto es el 12 de Marzo a partir de las 20:00 en la Asociación Cultural Alexandre Bóveda en A Coruña

El 10 de Marzo de 1972 tuvieron lugar graves sucesos , entre los que se encuentran el asesinato de dos obreros ( Amador y Daniel ) en Ferrol en un momento de grandes protestas obreras . Además ese mismo año tuvo lugar una huelga general en Vigo durante el mes de Septiembre . Al mismo tiempo que eso sucedía se ponía de manifiesto la incapacidad del PCE ( que había abandonado el marxismo-leninismo ) para organizar a las masas , y hacerlas avanzar en la lucha . Al mismo tiempo se puso de manifiesto la conexión entre la lucha obrera y lucha por la liberación nacional en una nación colonizada como Galiza , creciendo como la espuma durante esos años el proyecto comunista patriótico que representaba la UPG . La UPG se convirtió en los años 70 en el referente más importante de la clase obrera gallega

Es importante repasar bien los sucesos históricos para sacar enseñanzas que pueden servir en el día a día como militantes revolucionarios , de cara a estar mejor formados

http://www.iscagz.org/8-de-marzo-feminismo-sen-tregua/

El 8 de Marzo , feminismo sin tregua . Capital y patriarcado son las dos caras de una misma moneda , y por lo tanto sólo el socialismo podrá romper con el patriarcado . Ese patriarcado es el resultado de la opresión estructural que sufren las mujeres , que están condenadas a la discriminación en el sistema capitalista . Ya Engels en su momento analizó como como está situación de dominación de las mujeres es consubstancial a la propiedad privada de los medios de producción

Las mujeres trabajadoras tienen peores condiciones de vida , sufriendo la doble opresión de clase y de género

http://www.iscagz.org/albert-einstein-por-que-socialismo/

Tal día como hoy hace 60 años fallecía Albert Einstein, uno de los científicos más salientables de la historia de la humanidad. Pero además de científico también cultivaba la filosofía y la política. Os dejo con este artículo que reproduce la web de Isca, un artículo de carácter marxista en el que el científico hace un análisis amplio sobre las relaciones humanas en el capitalismo y de la necesidad del socialismo para superar la barbarie capitalista, una barbarie deshumanizadora, individualista y que condena a la mayoría de la población a la miseria y la explotación. El socialismo es una necesidad para crear un nuevo sistema social al servicio del pueblo trabajador y un hombre nuevo que supere el individualismo capitalista

La espera ha valido la pena, el MGS ya tiene nueva web y programa político estratégico para orientar la lucha hacia la liberación nacional y de clase en Galiza, hacia la independencia y el socialismo. Esto va para los que dicen que no tenemos capacidad de diseñar estrategias para superar la dependencia que sufre nuestro país y el capitalismo. Este programa político se basa en el conocimiento de la realidad nacional gallega para elaborar una estrategia para que el pueblo trabajador gallego alcance la victoria. Se basa en la necesidad de la ruptura con España, la UE, el Euro y la OTAN para conquistar el poder popular rumbo al socialismo-comunismo:

http://mgs.gal/programa/

Introdución



O MGS é un partido comunista que aglutina militancia revolucionaria nun proxecto de liberación nacional e transformación social que ten como fin a construción do socialismo e o comunismo. O noso obxectivo principal é a tomada de poder pola clase obreira, e a súa conquista é o noso primeiro deber. Para conquistalo é fundamental que o proletariado se dote da súa organización política, e que a organización acade certo grao de desenvolvemento para poder emprender unha ofensiva contra as clases dominantes.

Así, o artigo 1 dos nosos Estatutos define como obxectivos a constitución dun Estado Galego soberano e independente, a tomada do poder pola maioría social, a derrogación da propiedade capitalista dos medios de produción e a abolición de todas as clases e de toda forma de explotación.

En base á nosa análise marxista e leninista da sociedade e á experiencia dos movementos revolucionarios e de liberación nacional cuxo legado recollemos, precisamos dotarnos dun programa que guíe a nosa acción política en base aos obxectivos en curto, medio e longo prazo, concretando así unha táctica e estratexia en constante análise e contraste coa realidade que nos permita definir as tarefas e consignas acaídas ao momento histórico.

O proceso de liberación nacional


Galiza é hoxe unha nación sen soberanía: está sometida politicamente, empobrecida economicamente e negada cultural e lingüisticamente:

   As decisións políticas fundamentais tómanse en centros alleos de poder, ben do Estado Español, ben das institucións capitalistas internacionais, en ambos os casos baixo o submetemento cada vez máis explícito aos intereses dos grandes monopolios empresariais.
   O deseño económico imposto ao noso país condénanos á dependencia, ao espolio dos nosos recursos naturais, á destrución dos nosos sectores produtivos e ao desmantelamento industrial.
   O proceso de substitución do noso idioma propio polo castelán avanza de xeito acelerado, así como a perda da cultura nacional en favor da asimilación á España.

Nestas condicións, a loita de clases no noso país toma forma tamén de loita de liberación nacional, pois entendemos que non é posíbel a superación do sistema capitalista sen racharmos as cadeas da dependencia a respeito do Estado Español e de todas as estruturas de dominación que hoxe impiden a nosa capacidade de decidirmos como pobo e de nos desenvolvermos de xeito autocentrado. Sen ferramentas políticas propias, sen un estado de noso, non será posíbel proxecto transformador ningún, e moito menos revolucionario, na nosa nación.

Consideramos por tanto que neste momento histórico cómpre potenciarmos un proceso de liberación nacional cuxo protagonismo corresponde fundamentalmente ás clases populares como sectores obxectivamente interesados no mesmo. Estas clases populares entran en confrontación coa grande burguesía tanto española como “galega” (intermediaria e cómplice do imperialismo español), interesadas en manteren a actual situación de dominación como garante dos seus privilexios.

Entendemos este proceso independentista que conduza a unha República Galega plenamente soberana como a vía de ruptura democrática tanto co rexime español como con todas as estruturas de dominación imperialista, como a Unión Europea, o euro, ou a OTAN.

Non existe reforma posíbel no marco dun rexime herdado do franquismo e deseñado en base á negación das nacións que o conforman e á conservación dos privilexios dunha minoría oligárquica. A chamada “transición” só ofereceu a reconfiguración dun sistema e dun modelo de estado que teñen como fin garantir a centralización e acumulación do poder político e económico nas mesmas mans de sempre. A fachada de democracia tutelada non consegue xa agochar os cada vez mais evidentes trazos represivos e fascistizantes deste rexime corrupto, en constante ofensiva contra os dereitos sociais e nacionais. As últimas décadas evidencian tamén a imposibilidade de utopías “federalistas” que só serven xa como escusa para frear ou retardar verdadeiros procesos de desconexion do Estado Español, isto é, nidiamente independentistas.

Frente á continuidade oferecida en diversas versións polas diferentes caras do rexime, a vía da ruptura defendida historicamente polo nacionalismo popular ten hoxe máis vixencia do que nunca, e no caso das nacións sen estado só pode vir da man dos procesos soberanistas e democráticos. A independencia non só é o camiño máis efectivo para a superación deste rexime caduco, tamén é a panca que abre a porta a transformacións profundas do modelo e do sistema. Por tanto, quen, nas nacións sen estado como á nosa, contribúa para a ruptura e para a superación do actual marco estará a actuar obxectivamente en favor de verdadeiros proxectos emancipadores. Quen, pola contra, contribuír para manter ou reforzar a unidade estatal e o submetemento dos pobos está a exercer como aliado consciente ou inconsciente do proxecto de asimilación español e, por tanto, da consolidación do seu rexime capitalista e oligárquico.

A revolución nacional e popular


Enmarcamos a loita pola independencia no que chamamos a revolución nacional e popular, un proceso baseado na participación e mobilización das maiorías sociais que conduza a un novo marco político que dote o pobo de ferramentas plenamente democráticas e ao seu servizo. Consideramos a revolución nacional e popular como parte integrante da loita polo socialismo, un imprescindíbel paso adiante nese horizonte que críe as condicións da superación do actual sistema capitalista.

O contexto nacional e internacional evidencia cada día con máis clareza a necesidade do combate pola soberanía, condición e ferramenta necesaria para a conquista de avanzos sociais e transformacións dignas de tal nome. Sen dispormos de capacidade de decisión en todos os ámbitos e particularmente sen mecanismos de intervención económica non é posíbel definirmos políticas favorábeis ao pobo. Os procesos que hoxe constrúen no mundo modelos sociais alternativos defínense polo seu fundo contido patriótico, conscientes da íntima ligazón entre a cuestión nacional e social. Tamén nós precisamos dispor dun Estado propio para o pormos ao servizo dos intereses da maioría do pobo galego. Sabemos que só desde a defensa consecuente da plena independencia é posíbel encetar procesos de transformación democrática baseados na participación popular, conscientes tamén de que non poderá existir independencia real sen nos emanciparmos da lóxica do capital.

En base a esta análise, a política de alianzas nesta fase política encamíñase a sumar forzas cara a ese obxectivo de plena soberanía e mudanza social. Por iso defendemos a vixencia e a necesidade de articular e reforzar a frente patriótica e de esquerda como alianza ampla dos sectores sociais interesados na liberación nacional e o combate aos monopolios, por un novo modelo económico e social ao servizo das maiorías. Corresponde ao proletariado porse á frente desa alianza de clases, tanto pola súa dimensión cuantitativa como polo seu potencial revolucionario: a clase traballadora non só é o obxeto fundamental da opresión senón que ten interese en construír o socialismo e o poder social suficiente para se desenvolver como forza revolucionaria, no marco dunha oposición entre explotadores e explotadas completamente irreconciliábel.

Á militancia comunista correspóndenos nesta fase facermos camiño en común con todos os sectores políticos e sociais que, sen teren que partillar os nosos obxectivos estratéxicos nen teren por que ser aliados en fases posteriores, hoxe xoguen un papel progresivo no avanzo cara a unha verdadeira ruptura democrática. Por isto, cómpre pormos en valor a necesidade do frentismo, sabendo delimitar os espazos de actuación entre Partido e Frente, sabendo compatibilizar a imprescindíbel unidade de acción coa tamén irrenunciábel independencia de clase, entendida como a necesidade dunha organización da clase obreira que traballe directamente no seo das masas coa perspectiva do seu propio proxecto estratéxico: o socialismo e o comunismo. O noso papel como partido debe ser o de conxugar a dinamización do movemento popular co impulso da batalla de ideas no seu seo, co obxectivo de gañarmos a confianza das masas como destacamento máis avanzado na loita revolucionaria.

Para o avanzo do proceso revolucionario é preciso dotar o pobo galego de organizacións propias en todos os ámbitos para acumular forzas en favor da ruptura, da independencia e da transformación social. Cómpre, pois, como tarefa fundamental, articular o movimento popular en chave nacional e revolucionaria. As transformacións ás que aspiramos só poderán vir da man dun pobo autoorganizado, mobilizado e con confianza nas propias forzas.

Entendemos o terreo da intervención social como eixo prioritario, arredor do cal debe nuclearse o noso proxecto revolucionario. A organización e a mobilización das masas e o traballo de construción nacional en todos os ámbitos son os xermes do poder popular galego chamado a protagonizar a fase revolucionaria. Apostamos pola activación popular dunha ampla maioría social en favor da ruptura democrática, a independencia nacional e un novo modelo social, como única vía posíbel para avanzar cara a eses obxectivos con garantías de éxito. Nese proceso de tomada de consciencia, de suma e multiplicación de vontades, está a chave para articular un bloque histórico que poida tornarse en hexemónico e maioritario para precipitar a ruptura.

Neste camiño, entendemos o ámbito institucional no actual cadro político como complementar e subordinado á mobilización social, mais necesario tamén pola súa capacidade para evidenciar as limitacións e contradicións do actual sistema, para garantir certas conquistas sociais e mesmo para avanzar, consolidar e acompañar os avanzos logrados coa organización e coa loita popular.

A superación do patriarcado



As conquistas do feminismo no marco do sistema non poden levarnos a perder de vista o obxectivo estratéxico: a despatriarcalización da sociedade no marco da superación do capitalismo. Sen este obxectivo, os avanzos fican en simples parches e en pequenas conquistas que desaparecen cando o sistema necesita recolocar o papel das mulleres na sociedade.

Todo proxecto de emancipación que quixer oferecer alternativas económicas e sociais fóra da depredación capitalista, debe proporse como reto a despatriarcalización da sociedade para a plena soberanía das mulleres.

A única saída pasa por recoñecer a existencia do patriarcado como estrutura de dominación e partir da idea de que só coa superación do capitalismo crearemos as condicións materiais idóneas para construír un sistema en que todos os seres humanos sexan respeitados, e que faga viável a emancipación. Un sistema no que valoricemos tanto o traballo produtivo como o reprodutivo no compromiso da defensa dunha vida libre de violencias para todas as persoas. Ese sistema é o socialismo, e por isto traballamos e nos organizamos con ese horizonte estratéxico, afirmando sen dúbidas que a revolución será feminista ou non será tal.

A República Galega



O horizonte nesta fase é pois forzar a ruptura democrática e un proceso constituínte que abra paso á República Galega soberana, democrática e popular. Coa proclamación da independencia o pobo galego afirmarase como único depositario da súa soberanía, dando paso á redacción dunha nova Constitución que defina a nova arquitectura social, económica, xurídica e institucional. Nesta fase de consolidación do novo poder o Estado encamiñaríase a ser unha ferramenta de dominio das clases populares mediante un modelo social favorábel á grande maioría, que elimine o grande capital monopolista, sitúe a dirección da riqueza social nas mans dos seus creadores, e asente nestas liñas básicas:

   Nacionalización dos sectores estratéxicos da economía (recursos mineiros, forestais, mariñeiros e hidráulicos, xeración e distribución de enerxía, banca e seguros, transporte e telecomunicacións). Trátase dun paso  básico no camiño da economía socialista, ao permitir introducir a planificación e a democracia nestes sectores e preparar a súa socialización, garantir o control popular sobre os nosos propios recursos, minimizar a relevancia das empresas privadas na economía e a dependencia foránea, mellorar a calidade dos servizos e garantir a sua accesibilidade, fomentar o desenvolvemento, aumentar e mellorar o emprego e reinvestir os beneficios en outras actuacións sociais, avanzando cara á xustiza social.

   Garantía efectiva e universal de educación, saúde, vivenda, seguranza social e alimentación dignas ao conxunto da poboación por parte do Estado. Instaurarase un servizo nacional de saúde universal, gratuíto e de cualidade, co recoñecemento pleno dos direitos das e dos doentes e da estabilidade e xusta retribución das e dos profesionais; destinaranse medios á promoción da saúde e á prevención das doenzas; asumirase a responsabilidade coa vivenda por medio de programas públicos, que aseguren tanto o acceso universal á vivenda como o seu mantemento e rehabilitación, coa prohibición da especulación do solo e das infraestruturas, e a partir dunha nova ordenación territorial e da utilización das vivendas orixinarias da banca nacionalizada; construirase un sistema educativo exclusivamente público, obrigatorio, gratuíto, laico, xerido democraticamente e asentado na realidade histórica, económica, cultural e social do país; crearase un sistema universal e solidario de seguranza social, á medida das necesidades de toda a poboación; garantirase o acceso das persoas a unha alimentación suficiente, saudábel e diversificada.

   Políticas públicas encamiñadas ao desenvolvemento económico autocentrado, á xeración de emprego, ao reparto do traballo e á redución da xornada laboral e á valorización dos coidados, á  retribución xusta e á redistribución da riqueza. Establecerase un réxime forte e eficiente de recadación e fiscalización. Potenciaranse especialmente os sectores de certo desenvolvemento, grande peso na economía e elevadas potencialidades que foron limitados ou espoliados polo Estado e a Unión Europea no período da dependencia (construción naval, pesqueiro ou enerxético, entre outros), así como os sectores máis novos e pouco desenvolvidos (como a electrónica, a informática ou as telecomunicacións).

   Instauración das plenas liberdades democráticas (expresión, reunión, manifestación), garantindo a liberdade de prensa de xeito efectivo e á marxe do actual control empresarial.

   Desenvolvemento e modernización racional do traballo agrícola e gandeiro, como actividades xeradoras de emprego de calidade e sostíbel no tempo e no espazo,  proveedoras de alimentos saudábeis e diversos para toda a poboación, e implicadas no mantemento dos ecosistemas, a partir da socialización da terra, o respeito polas nosas especificidades nacionais, a planificación organizada por sectores, o apoio á transformación de produtos, a expulsión das empresas agroindustriais transnacionais, a prohibición dos movementos especulativos e a promoción das cooperativas agrícolas e o traballo colectivo.

   Combate activo ao patriarcado e a toda forma de discriminación. Compromiso do Estado coa liberación da muller como parte indisociábel da loita pola liberación de toda a humanidade, coa superación das desigualdades estruturais e co combate contra as novas e vellas formas de opresión: no dereito ao traballlo e á formación en igualdade, na igualdade efectiva de dereitos e deberes en todos os ámbitos (tamén o privado e das relacións familiares), na política educativa e cultural, na formación da conciencia social, na visibilización social, na violencia de xénero, no dereito a decidir sobre o propio corpo, a defensa da autonomía e capacidade moral da muller, a eliminación das representacións sexistas, a aposta por unha linguaxe inclusiva e visibilizadora, a superación do binarismo de xénero, etc.

   Garantía dos dereitos sociais, económicos e culturais da mocidade galega, e compromiso coa súa plena integración e participación na sociedade.

   Democracia participativa e protagónica, coa concentración do poder político e económico en mans do pobo.

   Plena normalización da lingua e cultura galegas, apostando polo monolingüismo social,  a garantía dos dereitos lingüísticos e unha política integral e coherente destinada a recuperación de falantes e de usos en todas as actividades (nomeadamente no ensino, a administración, a sanidade, a xustiza, os medios de comunicación, a economía e a cultura), en todos os territorios, nomeadamente o urbano, e en todas as xeracións, nomeadamente a máis nova.

   Xeneralización dos dereitos culturais e acceso á cultura de toda a poboación en condicións equitativas, desde a democracia cultural e o apoio á expresión e desenvolvemento cultural de toda a sociedade.

   Xestión democrática, planificada e racional dos recursos dos ecosistemas, desde o respeito do dereito a un ambiente equilibrado ecoloxicamente e á conservación do patrimonio natural.

   Depuración e eliminación dos aparatos represivos característicos do Estado capitalista e implantación de corpos populares de defensa da República e das conquistas progresivamente alcanzadas, ao servizo exclusivo da soberanía e da independencia nacional.

   Reformulación do modelo de transporte para garantir a súa accesibilidade e a súa funcionalidade aos intereses xerais, coa criazón dun sistema universal de transporte público, nomeadamente co ampliación do sector ferroviario, e coa dirección unitaria e conxunta do sistema portuario e aeroportuario.

   Ruptura coas estruturas imperialistas (UE, OTAN, FMI), cos seus Tratados e acordos internacionais. Política internacional encamiñada á paz, á liberdade das nacións e ao relacionamento dos pobos en pé de igualdade. Aposta por novos espazos de relacionamento internacional (rexional, europeo ou mundial) baseado na soberanía dos pobos, a defensa da xustiza social e a oposición á hexemonía imperial.

A construción do socialismo


A República Galega que aspiramos a construír no marco do noso proceso revolucionario dótase do socialismo como horizonte estratéxico, polo que entendemos a revolución nacional e popular como parte da loita pola superación do capitalismo. A nosa criazón como partido corresponde ao desenvolvemento da conciencia política do pobo galego, e á consciencia de nos atoparmos, en térmos históricos, no momento de paso do capitalismo e o imperialismo ao socialismo.

Afirmamos que o socialismo é unha necesidade para Galiza e para todo o mundo. A explotación do traballo asalariado é a expresión fundamental do capitalismo, por medio da que obtén a burguesía a plusvalía. Na nosa sociedade contemporánea, marcada polo novo patrón de acumulación neoliberal, acrecéntase a tendencia do desprazamento do traballo polas políticas destinadas a aumentar a taxa de gaño.

A defensa do socialismo como única alternativa de futuro viábel parte da certeza de que un mundo diferente só é posíbel se as forzas populares do mundo tomarmos e exercermos o poder de Estado para o utilizar ao servizo dos pobos. Calquera posibilidade de transformar ou humanizar o capitalismo sen a perspectiva da súa superación condénanos a estar submetidos ás dinámicas da loita de clases para mantermos, recuperarmos ou gañarmos os nosos dereitos. Por iso, afirmamos que a nosa meta non é apenas mudarmos a vida, senón salvala, non  é  enfraquecermos  o capitalismo, senón atinxirmos a súa desaparición, abolindo a explotación de clase, a opresión de xénero e toda forma de discriminación.

Un novo marco democrático, realmente soberano e sen dependencias, abre a porta á conquista efectiva do poder pola clase traballadora, á eliminación do poder da burguesía e á eliminación dos antagonismos entre clases sociais cara á desaparición das mesmas, co horizonte de rematar con toda forma de explotación e dominación. A revolución socialista aspira á plena socialización dos medios de produción e a unha economía democrática e planificada dirixida á satisfacción das necesidades sociais, coa perspectiva da abolición progresiva do traballo asalariado e a desaparición do estado no marco da sociedade comunista.

Recollemos todas as experiencias anteriores de construción socialista, e delas aprendemos as leccións positivas e negativas que nos permitirán construír unha nova sociedade que teña como eixo central a participación das masas por medio do poder popular.

O socialismo que defendemos só pode ser feminista se quixer afirmarse como tal, e por tanto erradicar todas as expresións do patriarcado.

A planificación democrática da economía no marco socialista é tamén o único sistema que permite compatibilizar o desenvolvemento humano coa conservación da natureza, encarando a dimensión ecolóxica da nova sociedade.

Afirmamos tamén a esencia revolucionaria e antiimperialista das relacións internacionais, desde o respeito mutuo con todos os pobos que loitan pola liberación nacional ou constrúen a edificación socialista.

Ah, y por cierto, también se ha demostrado que el MGS tenía razón sobre la UE y Grecia. La única vía es la ruptura con la UE, estructura irreformable al servicio del capital monopolista, para construír pueblos soberanos en el camino del socialismo-comunismo. Les dejo aquí repasando algunos artículos interesantes. El MGS ha demostrado capacidad de análisis en base al empleo de la teoría marxista y leninista aplicada al funcionamiento de la UE como estructura al servicio del imperialismo. Y lo mejor, es que no repite los errores del KKE, ni hace un seguidismo a nivel táctico y estratégico de esta organización, como desafortunadamente hacen otros (el PCPE) que dista mucho de ser un partido marxista. Aunque eso si, apoyamos al KKE como la organización con mayor coherencia en la defensa del pueblo trabajador griego, aunque creemos que no es el partido ideal ni mucho menos:

http://mgs.gal/pola-soberania-o-futuro-e-a-democracia-ruptura-coa-ue/

O proxecto de construción europea nin sequera quere ser discutido. A UE non é o mellor camiño, senón o único imaxinábel. Impuxeron un repetitivo consenso prefabricado: é unha comunidade de nacións con intereses compartidos, que garantiu a paz durante décadas, estableceu un espazo de dereitos humanos sen igual, exerceu de contrapunto aos Estados Unidos e permitiu o crecemento económico.
Un proxecto ao servizo do capital

Esta faladoría "europeísta" é a música que cantan as sereas do capitalismo, mais a historia real é ben distinta. As burguesías europeas enfrontáronse na primeira metade do século XX en dúas guerras mundiais pola hexemonía, con resultados desastrosos. A reconstrución de posguerra pasaba pola negociación dun proxecto que permitise o desenvolvemento capitalista sen conflitos bélicos internos (se ben sempre existiron nos espazos coloniais e nas áreas de influencia das potencias). Ademais, o capitalismo europeu precisaba superar os entraves que os estados impoñían á expansión, por medio dunha área comercial que favorecese a circulación de capitais e a súa concentración, rendibilidade e protección da competencia exterior.

Aínda que os traballadores acadasen durante un tempo certas melloras nas súas condicións, os avanzos viñeron de factores máis complexos que a integración europea. O proceso beneficiouse da expansión da economía mundial ata a crise dos setenta, condicións nas que o capital podía permitir un certo nivel de emprego e salarios, nun momento histórico condicionado polo bloque socialista.

A crise propiciou transformacións cruciais, favorecidas polo avance do liberalismo e o recuar da ideoloxía keynesiana do período previo. As medidas de austeridade implicaron non só políticas monetarias restritivas, senón redución de salarios reais e de gasto social. Ao igual que hoxe, as burguesías europeas viron a solución nunha maior explotación e transferencia de riqueza dos traballadores para o capital. Iniciábase un patrón de acumulación baseado nas privatizacións masivas e a erosión do Estado social, nas reformas radicais da lexislación laboral, e na potenciación do mercado.

Finalmente, a unidade monetaria representou perda da capacidade de decisión dos Estados sobre a economía, en beneficio dos intereses do grande capital e das potencias máis fortes. A moeda única non só non aproximou os nosos salarios aos do centro, senón que empobreceu o conxunto da clase traballadora co pretexto da estabilidade de prezos. Os estados periféricos perderon autonomía para resolver os seus problemas, unha situación agravada nas nacións dependentes. O chamado principio da libre competencia -de carácter instrumental- levou a unha carreira por mellorar a competitividade e rendibilidade do capital a custa de condicións de vida e dereitos.
A democracia ausente

A UE non padece só dun "défice democrático". O termo, recoñecido nos documentos da Unión, encobre un funcionamento completamente contrario a procedementos democráticos, mesmo os máis limitados. Ningunha discusión relevante do proceso de integración foi xamais sometida a debate real entre os pobos. As decisións son adoptadas polos xefes de goberno dos 27 Estados, moi condicionados pola influencia dos máis poderosos. A única institución electa, o Parlamento, é a menos importante do entramado comunitario, se ben é utilizada para escenificar unha irreal soberanía popular.

Tampouco o programa político que os organismos europeos desenvolven é sometido a ningunha discusión pública: cando chegan as ordes, só se discute a forma e o momento en que se aplican. De feito, os Estados do sur afrontan a crise con imposicións que non foran discutidas nin valoradas polos pobos, provenientes de órganos opacos e non electos democraticamente, como o Eurogrupo, a Comisión, o Consello ou a Troika. O Banco Central Europeu, que se define como unha institución independente, só o é da vontade democrática, xa que se atopa ao servizo dos grandes capitais.
A hipócrita superioridade moral

A Unión Europea reformúlase continuamente como instrumento privilexiado das grandes potencias, non como elemento de fraternidade entre pobos. Constitúe un bloque político e militar coordinado cos Estados Unidos de Norteamérica, nomeadamente a través da OTAN. É significativa a relación entre a ampliación desta alianza e da UE, de xeito que a integración militar adoita ser peaxe obrigatoria da política, como aconteceu no noso caso.

Se ben compiten internamente pola primacía e distribución de esferas de influencia e mercados, a UE é aliado fundamental dos EUA e participa en todos os planos agresivos: na invasión e ocupación de Afganistán e Iraq, no establecemento do "escudo anti-mísiles", na ocupación israelí, nas agresións contra Libia ou Siria, nas conspiracións contra Venezuela e Cuba ou nos golpes de Estado contra gobernos populares.

A exclusión e persecución dos traballadores extracomunitarios -baseada nas murallas ao longo de todo o Mediterráneo, nos campos de internamento e na condena ao afogamento de milleiros de migrantes- revela a peculiar concepción dos dereitos humanos que manexa a Unión Europea, máis propia dun Estado penal e policial que da civilización que proclama a súa superioridade moral, mesmo co vergoñento Nobel da Paz do 2012.
Reforzar a crítica á UE

Só o nacionalismo mantivo unha liña de oposición coherente á Unión Europea: o BNG opúxose en 1985 á entrada na CEE, advertindo das consecuencias que tería para sectores como o agrario e algunhas ramas industriais; afirmou en 1992 que os acordos de Maastrique representaban a servidume ao grande capital transnacional, letal para o desenvolvemento económico e causante de xigantescas diferenzas socioeconómicas; realizou unha campaña polo non ao frustrado Tratado para a Constitución Europea en 2005; e nos últimos anos rebelouse ante a decisións ditadas para salvagardar os intereses do grande capital. O soberanismo actuou contracorrente, xa que todos os medios de comunicación, así como os sindicatos pactistas e as forzas políticas españolas, da dereita ao reformismo, aceptaban o discurso dominante e abrazaban o soño do progreso europeísta, convertido en pesadelo.

Hoxe é o momento de reforzar e radicalizar a crítica á UE, en confronto co pensamento único dos que sempre se presentarán como defensores de "Europa", para desenmascaralos como paladíns do capitalismo e o imperialismo.

Non podemos esquecer que a integración europea foi especialmente lesiva para os nosos intereses. Sen esquecer as responsabilidades de Madrid, o proceso danou os dereitos da clase traballadora e a base material da nosa economía. Especialmente prexudiciais foron as políticas comúns agraria e pesqueira, os vetos á produción industrial, as privatizacións en nome da eliminación dos "monopolios estatais", o desmantelamento das conquistas sociais, ou a progresiva desvalorización da forza de traballo.

Somos conscientes de que a República da Galiza non ten cabida na Unión Europea (ao contrario do que propoñen outros nacionalismos de carácter burgués). Só con cinismo se podería argumentar que os principais responsábeis do colonialismo global terían interese en defender a libre determinación dentro das fronteiras europeas. Ademais, a maioría destes Estados impulsan procesos de submisión e asimilación sobre as nacións neles apreixadas, e mesmo nacións con Estado propio aturan hoxe a violación reiterada da súa soberanía.

Mais non só nos opoñemos á UE por un motivo pragmático, senón de principios. Non aspiramos á independencia para colocar máis unha estrela neste proxecto imperialista e permitir o florecemento da nosa propia burguesía, senón para superar o capital.
Sen opción para a reforma

Os defensores "de esquerda" da Unión Europea explican os seus resultados polo escoramento á dereita da maioría dos gobernos. Non obstante, gobernantes da Internacional Socialista estiveron entre os principais impulsores do modelo, ea socialdemocracia española foi a encargada de negociar a adhesión, sen debate social e cunha agresiva política neoliberal. Nestes momentos de crise, a socialdemocracia europea, rendida ao neoliberalismo, reacciona como fanáticos relixiosos ante unha epidemia: reforzando a súa fe - para reclamar "máis Europa". Confunden veleno e antídoto, invocando unha "Europa política e social" completamente inexistente.

Non contemplamos unha reforma positiva. Sen renunciar a conquistas en todos os espazos, temos presente que nada mellorará sen a confrontación coas unións imperialistas. Nin a Unión é democrática, nin é posíbel defender a soberanía e a independencia nacional e á vez pretender manter a integración en instancias ao servizo do capital transnacional.

Desde o enraizamento na loita nacional, somos favorábeis á cooperación con outros movementos do continente, para defendermos unha Europa construída a partir da libre determinación e de Estados soberanos e iguais, capaces de escoller o seu propio modelo e impulsar unha política internacional independente e de paz, na perspectiva dun futuro socialista.

A posición fronte á Unión Europea é hoxe unha das mellores pedras de toque para determinar o carácter reformista ou revolucionario dos distintos proxectos políticos do continente. O nacionalismo galego debe explicitar a súa posición, divulgando os seus argumentos entre o pobo e rexeitando becos sen saída. O que a realidade impón é a ruptura co proxecto do capital.

Mesa Nacional do Movemento Galego ao Socialismo


http://mgs.gal/outro-rumbo-para-grecia/

O Movemento Galego ao Socialismo considera a conxuntura política en Grecia de extrema importancia e influencia para a loita internacional polo socialismo, nomeadamente na contenda aberta contra a Unión Europea, e quere compartir as seguintes apreciacións públicas.

1. A situación de Grecia débese á natureza do capitalismo, ás súas crises recorrentes e aos intereses estratéxicos do imperialismo.

A Grecia padece as consecuencias dunha profunda e prolongada crise capitalista, que provocou unha intensa ofensiva do capital, que deteriorou enormemente a vida da clase traballadora e os sectores populares. Esta situación non responde a unha excepcionalidade grega -como pretende grande parte da narrativa desinformativa dos medios de comunicación- debida a características específicas da súa clase traballadora, da inmoralidade dos seus dirixentes políticos, dun endebedamento irresponsábel ou da falsificación de rexistros macroecónomicos. Ao contrario, insírese e enténdese só nun proceso de integración no capitalismo internacional, na súa vertente neoliberal, desde o colapso da ditadura en 1974, período en que as crises capitalistas continúan a reproducirse de forma recorrente en diferentes partes do mundo, como corresponde á natureza do capitalismo. A situación grega débese á natureza do capitalismo e á do Estado grego, integrado de forma periférica na Unión Europea, no seu sistema monetario, e na OTAN.

Ademais, o país helénico ocupa unha posición estratéxica na encrucillada entre tres continentes, e é un actor fundamental en relación ás complexas relacións internacionais e intereses que atinxen os Balcáns — con conflitos como o nome da antiga república iugoslava de Macedonia —, Turquía e Chipre, que ten parte do seu territorio ocupado por Ankara. A súa importancia xeoestratéxica é evidente desde hai décadas, como demostrou o conflito entre 1941-1950, cando a OTAN interveu activamente para garantir a victoria das forzas anticomunistas e monárquicas e impor un réxime brutalmente reaccionario. De feito, as imposicións da Unión Europea non son a primeira usurpación de soberanía na historia grega, como ás veces pretende certo discurso reformista: Grecia estivo tutelada externamente desde o final da Segunda Guerra Mundial, e as potencias occidentais forzaron o seu ingreso na OTAN, apoiaron a ditadura militar, impulsaron a súa integración na Unión Europea, e en xeral supervisaron o seu réxime político e económico, con decisións concretas en aspectos como o sistema electoral.

As dúas forzas que se alternaran no goberno de Grecia durante as últimas décadas -os socialdemócratas do PASOK (Movemento Socialista Panhelénico) e os neoliberais da Nova Democracia (ND)- empregaran o discurso da "modernización necesaria" para implementar agresivas medidas neoliberais, que aumentaron as desigualdades existentes en Grecia, e indubidabelmente sentaron as premisas da crise.

Pola súa vez, as respostas dos distintos gobernos gregos á crise marcan as condicións que definen a seguinte etapa no desenvolvemento capitalista, e golpearon con dureza a clase traballadora. Os plans de resgate e os consecutivos pacotes de "axuda" financeira só serviron para salvar os intereses da banca e das grandes empresas. A Comisión Europea, o Banco Central Europeu e o Fundo Monetario Internacional (FMI) organizaron un comité, a célebre Troika, que impuxo as malchamadas medidas de "austeridade", de xeito que fose a clase traballadora quen pagase as consecuencias da crise por medio das privatizacións masivas, despedimento de milleiros de funcionarios e funcionarias e sucesivas e crecentes diminucións de salarios na función pública, aumento da idade de xubilación e recurtes nas pensións, redución no salario mínimo ou aumento dos impostos indirectos. A xustificación que permitiu desenvolver tal ofensiva foi a chantaxe permanente que esgrimía as consecuencias presuntamente catastróficas da saída da Grecia do euro, e a consecuente crise bancaria, que á súa vez xeraría un efecto no conxunto do sistema monetario europeo.

Se o Chile pinochetista fora un laboratorio nunha etapa previa do neoliberalismo, Grecia converteuse nun novo escenario de experimentos, nunha fase máis avanzada e ofensiva, e cunha sintomática diferenza: a ditadura militar non foi nin sequera necesaria, e abondou cun réxime parlamentario burgués, sometido a inestabilidade na alternancia de forzas de goberno, mais institucionalmente estábel. Como resultado destas decisións, a política grega funcionou durante os últimos anos sometida a unha xestión tutelada pola Troika, reduciuse a base produtiva, e empobreceuse notabelmente o país. A “historia de éxito” da que falaba o primeiro ministro da Nova Democracia, Antonis Samaras, é a das cifras do risco da pobreza, na que se sitúa un de cada tres gregos e gregas; as do desemprego que superan 30%, e atinxen máis da metade entre a mocidade (51.1%), marcando auténticos recordes negativos na Eurozona; mesmo as das porcentaxes de suicidios, que se elevaron en 43% desde o comezo da crise, ou as alarmantes cifras de depresión e enfermedades mentais.

2- A ofensiva do capital desgastou os partidos tradicionais e propiciou a emerxencia de novas forzas

O presente oferece xa varios elementos de análise moi relevantes: como noutros países que experimentaron fenómenos análogos, esta conxuntura modificou notabelmente a valoración popular das organizacións políticas asociadas ao goberno, desgastando tanto os socialdemocratas do PASOK, até o ponto de se aproximar á súa desaparición, como os neoliberais da ND. Ambas as dúas forzas, nunha situación con certas semellanzas co bipartidismo no Estado Español, que ocupara o goberno alternadamente desde a fin da ditadura dos coroneis, perderon creto entre as forzas populares. É neste contexto que se produce nos últimos procesos eleitorais o ascenso da Syriza, que é a favorita nas eleccións do 25 de xaneiro, e, noutro plano moi diferente, a emerxencia do enxendro fascista Aurora Dourada.






3 - O obxectivo do imperialismo é garantir a estabilidade e continuidade da Unión Europea

Do MGS afirmamos que a posición ante a Unión Europea é un indicador decisivo para coñecer a profundidade das análises e posicionamentos de calquera organización política. No posicionamento da nosa organización afirmamos que é precisa a ruptura coa UE, un proxecto creado por e ao servizo do capitalismo, antidemocrático e imperialista, que non ten reforma posíbel. É pois baixo esta análise que xulgamos a situación política grega.

Hoxe parece estar a se desenvolver un novo exercicio de reagrupamento de carácter socialdemócrata, que pode ter outros paralelos noutros países e Estados da Unión Europea, que no que atinxe á cuestión da UE se centra na promesa de certas reformas, con propostas de distintos graos de keynesianismo, de suposta democratización das súas estruturas, e dunha “defensa europea autónoma”. Ese reagrupamento imposibilitaría o desenvolvemento dunha subxectividade revolucionaria, canalizando por medio de vías reformistas a inquedanza que desperta no seo do pobo unha situación económica e social tan deteriorada.

Este foi historicamente o papel da socialdemocracia internacional, e foron estas forzas as que desempeñaron un papel máis útil á burguesía, levando adiante os planos do capital alí onde non tería sido posíbel por medio das organizacións abertamente liberais.

O período tras a Transición española é paradigmático neste sentido, cando o Partido Socialista Obrero Español — principal abandeirado do “cambio” e forza en vertixinoso ascenso eleitoral — abandonou o marxismo e accedeu ao goberno estatal. Alí implementou a consolidación do Estado das autonomías e o combate contra os movementos de liberación nacional, a integración no Mercado Común, na OTAN, e no conxunto de institucións e estruturas do capitalismo internacional. A historia do PASOK nos comezos dos 80 — cando esta forza se opoñía á permanencia grega na OTAN e na Comunidade Económica Europea e reclamaba o peche das bases norteamericanas, significativamente tres puntos máis avanzados que o actual programa da Syriza, que xa nen cuestiona a permanencia na OTAN — é moi semellante.

A Syriza, "Coalición da Esquerda Radical", provén da confluencia de diversos grupos, do trotskismo ao maoísmo. Formouse en 2004, con Synaspismos como principal partido. No verán de 2013 Syriza decidiu transformarse nun partido político unitario, forzando a todas as organizacións políticas a disolver as súas estruturas. Tratouse dunha transformación enmarcada nun proceso que ten como obxectivo inmediato o éxito electoral e a conformación dun alcumado "goberno de esquerda". Esta forza logrou aglutinar parte dos cadros do PASOK e outros cindidos do Partido Comunista da Grecia (KKE), como é o caso do seu líder, Alexis Tsipras.

Nestes momentos o programa da Syriza enfatiza a importancia de defender o que denominan a "idea europea", así como a permanencia de Grecia no euro, considerándose mesmo como “salvadores” do euro. Teñen argumentado a necesidade de atopar unha saída europeísta á crise, algo exposto en comunicacións e encontros cos presidentes do Consello da UE, do BCE, da Comisión Europea, co persoal diplomático do G20, con representantes de distintos fondos de investimento...

Esta forza adaptou rapidamente o seu programa, e pasou a renunciar ao cancelamento total do memorando, para defender unha negociación coa plutocracia europea; segundo a lóxica reformista, o pobo beneficiarase automaticamente do retorno ao crecemento é a recuperación da economía no capitalismo, sen cuestionar no fundamental o poder do capital.

No plano sindical, a Syriza non ocupa o papel de contundente forza de oposición que se lle atribúe, que está representado en realidade pola Frente Militante de Todos os Traballadores (PAME), senón que apoia un sindicalismo pactista e colaboracionista na ADEDY (Confederación de Funcionarios Públicos) e na Confederación Xeral de Traballadores de Grecia (GSEE).

No ámbito internacional, Syriza manifestou a súa sintonía con propostas socialdemocratas como as de François Hollande en Francia, ou mesmo loubou o carácter realista da xestión da crise realizada polo presidente estadounidense, Barack Obama. Deste xeito, a Syriza é a principal esperanza de todas forzas que queren reformar a UE, agrupadas en torno do Partido da Esquerda Europea. Non é nada sorprendente, xa que logo, que Tsipras fose tamén hai uns meses o candidato do Partido da Esquerda Europea, e de parte do Grupo Parlamentar da Esquerda Unitaria/ Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL), para presidir a Comisión Europea, nin que o reformismo español teña manifestado reiteradamente o seu apoio a esta formación.

Na nosa contorna, todos os medios de comunicación presentaron a Syriza como a única opción "de esquerda", e como a auténtica alternativa, en canto optaron polo silenciamento das posturas do KKE. Mesmo os altos dirixentes da Unión Europea sinalan a Syriza constantemente, no que semella ser un ataque, mais que só contribúe a aumentar a polarización política e a visibilizar o suposto inimigo.

Neste sentido, o MGS considera que nestes momentos a vitoria eleitoral da Syriza non vai representar un cuestionamento do sistema capitalista nin das unións imperialistas que pechan o noso futuro, en particular a Unión Europea, nin vai representar un paso importante no debilitamento da hexemonía imperialista dos Estados Unidos no mundo, e polo tanto non será unha solución para o pobo grego.

En cambio, o KKE desenvolve un proxecto completamente diferente e contra a corrente, con certa redución da súa forza eleitoral, se ben a súa influencia política e social é moito máis ampla. É precisamente a forza organizativa e a incidencia do KKE entre as masas unha das razóns que explica a necesidade que ten Syriza de adoptar unha retórica aparentemente radical, do mesmo xeito que a tiña o PASOK até os anos 80, cando era a forza aparentemente máis avanzada de entre toda a socialdemocracia europea.

O KKE ten obxectivos e métodos alternativos: xa que explica o carácter da crise e a inevitabilidade desta no capitalismo, defende abertamente a retirada da UE e da OTAN, reclama a cancelación unilateral da débeda e a socialización dos medios de produción, desenvolve unha loita cotiá basada na loita de clases e na mobilización de milleiros de traballadoras e traballadores, particularmente a través do PAME, e mantén unha presenza moi importante tamén en gobernos locais, asociacións campesiñas, no movemento estudantil desde a secundaria até a universidade, e no movemento xuvenil en xeral.

Ademais, este partido é tamén un dos principais axentes do diálogo e aproximación entre forzas comunistas e operarias de todo o mundo desde unha liña marxista-leninista, e tamén a prol da coordinación comunista en Europa. A sua estratexia contempla o reagrupamento, organización e mobilización do movemento comunista na Grecia e en todo o mundo.

4- Apoio ao combate de todos os pobos contra o capital

Debemos analizar e coñecer con exactitude a forma en que os gobernos burgueses responden ante esta e outras crises capitalistas, xa que estas vannos acompañar mentres non derrubemos este sistema, e debemos aprender como organizar alternativas, desvendar falsos camiños, e difundir as posicións revolucionarias con efectividade. Neste sentido, depende do desenvolvemento da loita de clases que se manteña este terror económico, e polo tanto a poboación grega continue a padecer unhas condicións de vida radicalmente deterioradas, ou que se avance no combate contra a estabilidade política e económica do capitalismo, para gañar o poder popular organizando a economía en función das necesidades do pobo, e non dos intereses dos monopolios, e exercer a soberanía para marcar un rumbo proprio que permita implementar ese outro modelo económico e social.

O MGS considera, a partir desta analise, que o reforzamento do KKE representaría a mellor noticia posíbel para o pobo grego e para o conxunto das e dos traballadoras e traballadores e dos pobos do mundo, a opción que máis fortalecería o desenvolvemento da loita de clases e que con maior contundencia debilitaria a plutocracia grega, e a alternativa máis útil para modificar a correlación de forzas a nível europeo, danando a Unión Europea, a OTAN, e o FMI.

O pobo grego non ten por que se conformar cunha reforma que apenas xestione a barbarie capitalista, senón que pode soñar un mundo que aínda non existe e construilo a través da loita. A do 25 de xaneiro será máis unha batalla neste proceso de defensa frente ás novas medidas antipopulares que xa se albiscan, e de avance cara a conquista do poder popular. Desde a modestia do noso partido, asentado nun pequeno país sen Estado no outro extremo do continente, transmitimos o noso apoio ao pobo grego na súa batalla contra o capital, desde a consideración da absoluta indisociabilidade das nosas obrigas nacionais e internacionais, e desde o principio do internacionalismo proletario. Antes e despois do 25 de xaneiro, nós estaremos a carón do pobo grego e en combate contra o capitalismo e o imperialismo.

Si vuelves a colgar algo sin traducirlo al castellano te sanciono.
Leete el reglamento del foro.
Hablando de efectividad analitica y cuelga un tochaco infumable imposible de leer, crititando la capacidad de influencia de los demás.
Si, si se ve que un razonamiento tactico debe de haber fuera del sectarismo y dogmatismo.

SS-18 escribió:Si vuelves a colgar algo sin traducirlo al castellano te sanciono.
Leete el reglamento del foro.
Hablando de efectividad analitica y cuelga un tochaco infumable imposible de leer, crititando la capacidad de influencia de los demás.
Si, si se ve que un razonamiento tactico debe de haber fuera del sectarismo y dogmatismo.

¿Qué quieras que traduzca un texto larguísimo como ese?

No entiendo lo que quieres que haga. No voy a traducir un texto larguísimo. Está a vuestra disposición, allá vosotros. Traducir esos textos me llevaría horas y horas.

Por cierto, ¿los documentos del PTD están traducidos al inglés por ejemplo? A que no verdad. Y estoy seguro que no los traducirías al inglés, aunque intentases hacerlo llegar a más gente como intenté hacer aquí

De todas formas me da que lo que te molesta no son los idiomas, por que al fin y al cabo el gallego se entiende bastante bien. Que yo bien que me las apaño para leer textos en catalán y enterarme del proceso independentista aunque no tenga ni pajolera idea de catalán oye

El día 25 de Julio es el día de la Patria Gallega, y tanto hoy como mañana habrá manifestaciones debido a esta fecha. La manifestación de hoy es dentro de menos de media hora en Santiago, y se trata de una manifestación juvenil de carácter netamente independentista y anti-capitalista bajo el lema " Venceremos nós" (venceremos nosotros en gallego), y la de mañana es a las 12:00 bajo el lema "A nación galega" . Isca, como organización juvenil del MGS participará en ambas manifestaciones, y en la de mañana participará también el MGS e Isca como organización juvenil también estará.

Isca y el MGS encaran este día da Patria reinvindicando la necesidad de romper con España y la UE, para garantizar un futuro digno en la tierra, lejos de la dependencia económica y política que sufre el país y rompiendo con el sistema capitalista, para construír la alternativa socialista. Isca señala de forma vehemente además de la necesidad de la independencia, la necesidad de romper con la UE, ya que se trata de una estructura al servicio del capital monopolista. Aquí les dejo con los links relacionados:

http://www.iscagz.org/dia-da-patria-2015-rachamos-co-rexime-espanol-e-a-ditadura-da-ue/

http://www.iscagz.org/24-de-xullo-a-mocidade-galega-pola-independencia/